Intussen is het cyclosporine-gehalte in Alriks bloed (voor de tweede keer) naar het minimum gedaald. Het is dus opnieuw uitkijken naar graft-versus-host reacties (koorts, diarree, roodheid). Onze vertrouwde assistent, de voorlaatste jaars-pediater in opleiding, de enige dokter die een voornaam heeft (dokter Quentin) was terug na een week vakantie. Het deed mij deugd om in alle openheid te kunnen uitleggen hoe rot we ons gevoeld hebben met die onbedoeld hoge cyclosporinegehaltes van vorige week. Hij kaderde de situatie met het feit dat ze cyclosporinemedicatie altijd wel traag afbouwen omdat één microgram minder toegediend soms enorme variatie kan geven in het bloed, en met de samenloop van omstandigheden, de VOD, die maakte dat er niks uitgespoeld werd. Hij was er ook van overtuigd dat er niets onomkeerbaar is veroorzaakt. Hoogstens een vertraging van het herstel van het (nieuwe) beenmerg.
Een eerlijk gesprek lucht op. Meestal lukt dat ook perfect met de mevrouwen proffessoren, maar in dit geval impliceerde onze vraagstelling ook een beschuldiging. Een delicate evenwichtsoefening.
Opgelucht of niet, het enige dat in dit stadium telt is het nieuwe resultaat van het chimerisme. Hopelijk beschikbaar voor het einde van deze week...
 |
| Sinds vandaag: trotse bezitter van een echte kaalhoofdjesmuts |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten