Mijn hypothese is dat de combinatie van zijn sociaal en zorgend karakter, zijn tweeling-zijn én de evolutie die Alrik heeft doorgemaakt, er voor gezorgd heeft dat Balder nu even de weg kwijt is. Hij was de 'grote' sterke en zorgende broer, zeker op school. Alrik verschool zich achter Balder, zocht veiligheid bij hem en Balder beschermde hem. Maar nu Alrik zich ontpopt tot zijn nieuwe uitbundige, zelfzekere, grappige, autonome zelf moet Balder zijn nieuwe plaats zoeken. Balder is niet jaloers, maar hij voelt ineens dat niemand hem speciaal nodig heeft, of toch niet meer zo hard als vroeger, en dat gevoel splijt hem in twee. Een eerste crisis in zijn jonge leventje. Een crisis om uit te leren. Ik hoop dat we hem daarbij kunnen begeleiden... hem influisteren dat alleen spelen (wat hij overigens goed kan als hij alleen is) ook écht ok is... dat de anderen soms gewoon zin hebben in iets anders dan hij.
Vandaag, op het middaguur, was het oudercontact op school. Eerst met de juf van Alrik, dan met de juf van Balder. Deze laatste formuleerde ongeveer dezelfde hypothese als ik. Toen ik terug buiten kwam, was de zoveelste regenbui van de dag aan het vallen en waren alle kinderen dus verzameld onder het afdak. Een hels gekrijs! En daar kreeg ik Balder in't vizier... in de armen van een toezichthoudster, luid snikkend met dikke tranen. Ze zag mij en riep mij toe dat ze dacht dat hij ziek was. Ik nam hem over en probeerde een iets stiller hoekje van de speelplaats te vinden. Daar kalmeerde hij en herhaalde wat hij vroeger ook al gezegd had: "Het doet pijn aan mijn oren en er is geen plaats genoeg voor mij". Gelukkig mocht hij binnen gaan spelen... ik zag hem door het raam zijn tranen afvegen. Mijn Baldertje, mijn zonnetje... sociaal overgevoelig?