Zes maand

We zijn zes maand na de transplantatie. Halverwege het jaar van het grootste risico op herval. Tot nu toe is de behandeling ongelooflijk goed gegaan. Op de "standaard ellende" en een paar beangstigende weken in januari na, is er geen vuiltje aan de lucht geweest. Mirakuleus bijna. Maar juichen mogen we nog niet. Toch niet luidop. Ik voel mij rustig. Hoopvol afwachtend, en diep vanbinnen zielsgelukkig omdat Balder en Alrik PRACHTIG samen spelen. Ik ben veel beginnen lezen over ons immuunsysteem in al haar complexiteit. Het humorale en het cellulaire, het specifieke en het aspecifieke en de vele interacties daartussen. Als ik nu Alriks bloedwaarden terugzie van een jaar geleden, dan snap ik ook wel dat er een oncologische alarmbel moet geloeid hebben in de oren van elke arts die het zag. Ik begrijp inmiddels ook meer van de vaker voorkomende kinderbloedkankers, ALL en AML. Een totaal ander bloed- en beenmergbeeld en vooral ook: een totaal ander behandelingsschema. Geen onmiddellijke stamceltransplantatie maar chemokuren, week na week, maand na maand, twee hele jaren lang! Honderden ziekenhuisbezoeken en als het meezit, tussenin naar school. Een eigen soort van hel. Ben enkele blogs op het spoor van sterke schrijfsters, sterke mamas. Ik blijk er nood aan te hebben om veel met het onderwerp bezig te zijn. Het is een wereld op zich. Een wereld van wetenschap én emoties. Een wereld van verhoogde intensiteit, van ongelooflijke drijfkracht en focus op de essentie. Aan blogs van gezinnen met overleden kinderen durf ik mij niet te wagen. Alles op zijn tijd. Moge het onze tijd niet meer zijn.

Wij zijn vleermuizen!