Ik zou Balder naar school brengen vanmorgen en zelf een halve dag naar mijn bureau togen. Maar ik kreeg het niet over mijn hart om hem te wekken. Hij heeft geslapen tot 9u15! De moeite niet meer voor die resterende woensdag-uurtjes... Dan maar niet naar school en niet gaan werken. Er moest immers nog gewassen worden en betalingen gedaan. Die dingen waarvoor we zelfs in een normaal leven geen tijd vinden... Elke dag propere kleren voor mama, daddy én Alrik, dat stapelt snel op.
Alrik heeft sinds vanmiddag af en toe krampen en felle diarree. "Ik wil da nie", jammert hij op het toilet. En tussendoor veel lamlendig gevoel, waar hij tot mijn spijt niet veel woorden weet op te plakken. Hij is dan ook niet in staat om nog door iets geboeid te zijn. Nors op de zetel of in het beste geval hangerig-knus op schoot. Na zijn wc-gang gaat het dan even beter. Dat komt door de chemomannetjes. En ook doordat de bloedfabriek - kom, laten we het eens gewoon stamcellen noemen - doordat de stamcellen nu allemaal kapot zijn en die van Balder hun plekje nog niet gevonden hebben om te kunnen groeien. "Hoe kunnen die hun weg vinden? Hoe voelen die dat dan? Hoe ziet een stamcel er dan uit?" En daar tovert de I-pad tekenfilmpjes van het menselijk lichaam, maar ook tekeningen van echte stamcellen.
Wel een halve kom frieten op vanmiddag, maar dan weer niets meer van zijn avondeten.
Hij heeft nog 770 witte bloedcellen, waarvan 700 neutrofielen... Akelig. Vanaf nu staat de smetvrees op *red alert*.
"Slaapwel lieve Alrik", fluister ik in zijn oor. "Slaapwel lieve mama" zegt hij terug... Een bakje energie om terug mee naar huis te rijden.
Zo mooi, slaapwel lieve Anja! Heel veel bewondering hier hoe je dat allemaal doet! Veel steun en duimen! Els
BeantwoordenVerwijderen