Maar Alrikje ziet er (nog) niet gelukkig uit. Ik verlang zo naar zijn lachje. Naar wat enthousiasme. Hij is doodernstig. "Ik ben zo verdrietig want..." en dan benoemt hij een of andere futuliteit. Maar het verdriet is er wel. Onze eigen bezorgdheid van de laatste dagen zal er ook wel geen goed aan gedaan hebben. De onhandige kiné van vandaag werd in vol ornaat tegengewerkt met haar baby-puzzel die hem tot beweging moest motiveren. (Ze werkte ook wel op mijn zenuwen toen ze zijn pantoffels op zijn eettafel zette en haar mondmasker gewoon af deed om haar telefoon te beantwoorden.) Gelukkig is de lucht weer wat opgeklaard. Het kan alleen maar beter gaan de volgende dagen.
Ik stel mij stilletjes ook wel vragen over de impact van heel deze gebeurtenis op Alrik zijn persoonlijkheid. Hij is van nature koppig en contrair en in vergelijking met Balder minder autonoom en veeleisender. En nu is hij geïsoleerd, ver van zijn tweelingsbroertje en andere leeftijdsgenootjes, met pijn en ongemak, aangewezen op volwassenen en 's nachts alleen... In een moment van afzien kwam hij gisteren tot de constatatie: "Niemand kan mij helpen".
Hé Alrikje,
BeantwoordenVerwijderenHet is zo onrechtvaardig. Alles wat je zelf moet doen. En waar inderdaad niemand iets aan kan doen.
Maar voor al de rest staan we er. Hier op de blog. Maar ook met de emoties en hier en daar met een stukje concrete hulp. Jij, Balder en Moeke en Daddy mogen daar op bouwen.
We weten wel wat we voor 2016 moeten wensen. En dat wensen we zo intens dat het ook zal helpen.
Zoete tedere kusjes aan jou en aan al jouw helpers,
Griet en Xavier
Lieve Anja
BeantwoordenVerwijderenHet klinkt raar uit de mond van een 3-jarig kind. Existentieel alleen zijn. Zo is het in feite wel. Hij is degene die daar in zijn kamertje lijdt...
Hij kan dat toch alweer onder woorden brengen, en daardoor misschien ook beter getroost worden.
Groetjes aan uw jongens,Anja.
Lutgarde
Lieve Anja,
BeantwoordenVerwijderenZo voelt het voor hem en zo voelt het ook wel voor mij, fundamenteel moet hij zijn deel alleen dragen. Hij is precies in razend tempo volwassen aan't worden. Het zal zeker wel een grote impact hebben op hem maar ik gok dat hij ook wel zal voelen dat hij met liefde omringd is en mij lijkt die impact niet noodzakelijk negatief, het wordt een levenswijs ventje. Geef hem maar een warme knuffel van mij, liefs, Sigrid
Ongeloofelijk he voor een 3-jarige! Het zal zeker een invloed hebben, maar hoeft inderdaad niet negatief te zijn. Een mens is voortdurend in evolutie, één grote weg met ervaringen, grote en kleine, ... Op dat vlak mag je volgens mij wel vertrouwen in de flexibiliteit om dat op termijn allemaal een plaats te geven en zelfs sterker uit te komen. (vanuit het perspectief van een volwassene gesproken weliswaar.. waarbij ik wel weet dat kinderen nog VEEL flexibeler zijn dan volwassenen :)
BeantwoordenVerwijderenEn ter aanvulling bij Sigrid: wij hebben kennissen wiens dochtertje ook leukemie kreeg toen ze 4 was. Ondertussen is ze 8 en begrijpt soms niet goed waarover haar leeftijdsgenootjes ruzie maken, bijv om het kleur van rietje in hun Fristi. . .
BeantwoordenVerwijderenHadelijn