DAG T. Transplantatie.

Hoofdstuk 1: Balder

Na een te kort nachtje worden we om 6u38 gewekt door een verpleegster en voorzien van een groen operatiekleedje, zo eentje waarmee je in je blote billen staat. Om 7 uur staat er een dame van de transportploeg klaar om ons doorheen de gangen te loodsen tot in het operatiekwartier (OK). Balder meldt dat we de lift nemen met de B van zijn naam en de dame vraagt hoe oud hij is. Balder toont drie vingers. "Ja dat zal wel", zegt ze beledigd omdat we haar geen blaaskes moeten wijsmaken. Ik troost Balder dat het echt waar is dat hij drie is. De dame herpakt zich en haar knorrige houding draait om in een waw-houding wanneer blijkt dat Balder ook nog donor gaat zijn. "Zo'n schoon, slim manneke."
Aangekomen in de wachtruimte vliegt Balder meteen met zijn blote billen op het roze autootje. Tot grote hilariteit/vertedering van al het aanwezig groengekleed personeel. Hij wordt snel weer verdergerold, tot in de impressionant grote operatiekamer en dokter Renard groet mij tegemoet. Ze knijpt eens in mijn arm terwijl ik naar Balder kijk. Een klein gebaar dat zal bijblijven. Balder is geboeid door zijn electrocardiogram en de obligate opgeblazen handschoenballon met in balpen opgetekende oogjes. Hij heeft al een infuus dus wordt intraveneus onder narcose gebracht. Hij kijkt naar mij, maar ziet mij niet meer en een seconde later zijn zijn oogjes dicht en is hij weg... Ik stap weg uit het OK en wordt voor de derde keer net-niet overmand door tranen. Ik ken inmiddels de grillige weg terug naar de afeling pediatrische hemato-oncologie.
Een uur en drie kwartier later, mag ik naar de ontwaakzaal. Balder slaapt. Hij krijgt bloed. "Ze hebben toch heel wat weggenomen" en hij had al geen overschot aan ijzer. Als hij zijn ogen opent zegt hij alleen "dorst". Zijn lipjes zijn zichtbaar uitgedroogd. Maar het mag nog niet. Dan begint hij maar wat te wenen. Dat duurt niet lang, hij zwijmelt terug weg. Na nog een episode met rechtzitten, veel slikken en zich misselijk voelen, is het al voorbij. Een andere transportdame komt hem oppikken en als we terug op de kamer zijn is hij al bijna weer helemaal monter.

Hoofdstuk 2: Alrik

Na mijn middagmaal ga ik Raf aflossen in de steriele kamer. Alrik is niet veel waard. We zitten samen op de zetel en hij wil niets doen. Niet eten, niet lezen, niet spelen, niet filmpje kijken. Niet. Om 13u30 krijg ik het bericht dat de transplantatie om 14u zal plaatsvinden. Een verpleegster brengt een heel regiment "noodmedicatie". Alrikje moet op bed voor de gel-achtige plakkertjes van de electrocardiografie. En de bloeddrukmeter moet aan de arm blijven. Hij is erg contrair. Hij roept "NEE" op alles. Hij zit recht en kijkt mij boos aan en blijft "nee" herhalen. Het fameuze zakje wordt binnengebracht. De aanblik geeft mij weer zin om te wenen, maar ik dring het weg, want ik wil Alrik niet ook nog met mijn tranen belasten. Niet zo erg veel later staan er 6 dokters en verpleegsters in de kamer. Alrik zit nog steeds op het bed te roepen. Dokter Uyttebroeck zegt dat Alrik natuurlijk wél op mijn schoot mag zitten. En daar kalmeert hij direct. 468 ml stamcellen + bloed hebben ze van bij Balder vandaan gehaald. Ze hebben dezelfde bloedgroep dus heel de zak mag er in, dat zal ongeveer twee uur duren. Twee verpleegsters in opleiding blijven bij ons, om de zaak in het oog te houden. Ze vinden het zelf duidelijk ook indrukwekkend. Al ziet het er uit als een gewone bloedtransfusie. Stilaan begint Alrik door te hebben, dat er niets aan gelegen is aan die veelbesproken transplantatie. Hij wordt met de minuut vrolijker en wanneer ze met fysiologisch water het laatste restje uitspoelen vindt Alrik dat een grappige zaak. "Het laatste beetje van Balder moet er ook nog bij!" In het verder verloop van de namiddag fantaseert Alrik over alles wat moet komen. Hij gaat met zijn kindjes naar het zwembad gaan en ik ga dan nog leven en hij gaat dan op bezoek komen bij mij. En ik ook bij hem, en ik ga dan voor alledrie zwembandjes kopen. "Nee, ik weet nog niet hoeveel kindjes ik ga hebben." En hij gaat mij dan zijn kindjes laten strelen en oppakken in het zwembad zodat hun hoofdjes niet ondergaan. Hij vraagt wanneer de school gedaan is, om naar Pellafol (Frankrijk) te kunnen gaan. Mijn hart breekt een beetje, maar ik leg hem omslachtig uit dat we nog een hele lange tijd niet naar school zullen gaan omwille van de microben en dat we zelfs een juf gaan zoeken om thuis te komen voor zowel Balder als Alrik. Hij wil naar Pellafol met al het knutselmateriaal van de juf, maar zonder de juf.