Moeders, dochters, zoontjes en broertjes

Ik had vandaag een aangrijpend gesprek met mijn moeder, dat mij op onverwacht vreemde wijze troost bracht. Wat mij het meest naar de keel grijpt is de gedachte dat Balder verder zou moeten zonder zijn maatje, zijn tweelingsbroer, zijn levensgezel. Maar mijn moeder wees er mij op dat IK diegene zou zijn die het meest zou gaan lijden. En ze kan het weten. Ze verloor haar jongste zusje, kerngezond en springlevend op twee jaar en 3 maand aan ongeluk met een vrachtwagen. Ik schrok van mezelf dat ik nog nooit was blijven stil staan bij het verdriet van mijn grootmoeder. Of hoe het nooit zo hard binnenkomt dan wanneer het je eigen (klein)kind betreft. Balder komt er wel doorheen.