We hebben een heerlijke camping gevonden op een uur en een half rijden van ons huis. Veel plaats, heel veel rust, veel minzame
blikken in de richting van onze schatjes. Zelfs een jonge grootmoeder die
vandaag een bal kocht in de winkel om met Balder te kunnen spelen. Ze mist
haar kleinzoontje... We zijn in Saint-André-Les-Alpes. 250 km
bezuiden Pellafol. Een parapentemecca. En ja hoor, Raf heeft gisterenavond een
vluchtje gedaan van bijna drie kwartier.
Alleen ons Alrikje... Hij is zo veeleisend. Meestal malcontent,
ietwat onbeleefd. Tevreden maar asociaal als hij kan kleuren. Soms ook een
momentje actief als hij nog maar kort geleden veel heeft gegeten. Maar meestal
hongerig (voor snoep) of moe en drammerig. Balder zou zo'n geweldig speelkameraadje zijn voor hem, maar hij slaat het dikwijls af. Ook al maken ze
nooit ruzie. Je vraagt je voortdurend af wat er van de pillen komt en wat van
hem... en wat van zijn ziekte. Waar zijn we toch in verzeild geraakt!? Na de
relatieve opluchting van de bloedresultaten van woensdag komt de somberheid weer
opzetten en plaats innemen. Alriks gezicht blijft ook wel opzwellen en zijn
buikje is rond gespannen. We vermoeden dat hij nu wel wat is bijgekomen, wat een
voordeel is. Maar zijn milt neemt nog steeds veel plaats in. Dat voel ik
inmiddels zelf ook.
Eén positief iets ook wel: hij verrast ons elke dag met zijn
uitspraken. Hij pluist de Nederlandse taal uit en gebruikt voor elk ding het
juiste woord. Hij
slooft zich ook dikwijls uit in het uitleggen hoe lief hij ons vindt, alsof hij
toch ergens probeert te compenseren voor al die periodes waarin hij 'zaagt'...
en zichzelf niet goed voelt neem ik aan. "Jullie drie zijn mijn drie dikke vrienden" zei hij eens, toen we aan tafel zaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten