Al een drietal bezoekjes aan de schapenstal achter de rug en wat blijkt? Alrik is minder bang
van de schaapjes dan Balder. Zou dat ook de nieuwe Alrik zijn? Het gaat prima
met de kindjes. Of toch ten opzichte van wat we zouden kunnen gevreesd hebben.
We hebben wat afspraken gemaakt rond het eten. Ik heb hem uitgelegd dat hij door die pillekes
altijd grote honger heeft, maar dat we toch moeten proberen niet te veel te
eten. Groentjes en fruit mag altijd en boterhammen ook, maar koeken en snoep en
ander dessert zo weinig mogelijk. Anders krijgen we buikpijn. En Alrik luisterde
aandachtig en leek het te aanvaarden. Hij heeft dan ook voortdurend buikpijn. Maagpijn? Maagpijn
is naar het schijnt zeer lastig. Zijn meter Laura kan het
weten... Voor de rest is hij ook altijd erg gebrand op het slapen, maar we
hebben toch een relatief normaal ritme.
Onderin zit steeds die neep in mijn hart, maar ik functioneer weer en ik kan alweer eens een seconde
zot doen. Al komt er na die seconde wel zo'n gevoel opzetten van: ach er valt niks te vieren. Terwijl er wel iets te vieren is. We zijn samen op vakantie
en het is fijn en we zien mekaar graag. Alrik zegt het minstens drie keer per
dag: "Mama ik vind u zo lief. Ik ziet u graag. Ik wil altijd bij u zijn dat ik
buikpijn heb dan moeten kindjes altijd bij hun mama zijn."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten