Twijfel

De twijfel slaat toe. Mijn moederinstinct schreeuwt om Alrik uit het ziekenhuis te houden. Om hem niet op te sluiten in een kiemvrije kamer. Om hem niet te vergiftigen met de zwaarst mogelijke chemo. Om zijn stamcellen gerust te laten. Om hem niet over te leveren aan elke kleine aanvaller die hij ooit al had overwonnen en waar hij nu totaal weerloos tegenover zal staan. Hij is actief, vrolijk, lief, speels, leergierig, geduldig, behendig en precies, extreem taalvaardig, humoristisch, aanhankelijk. Niet ziek. Niet ziek. Niet ziek. Ja, hij heeft te veel eosinofielen gehad, maar niemand heeft dat kunnen verklaren. Ja, hij heeft te veel witte bloedcellen gehad, maar hij zat toen aan de cortisone. Ja, hij heeft een mutatie, maar een onbekende. Jaja, een mutatie op die veel te typische plaats. Jajaja... Ik wil het gewoon niet. Het is een gevecht in regel tussen de feiten die onder onze neus komen en een oerinstinct dat alles overheerst. De drang om je kind te beschermen is kolossaal. En dus slaat de twijfel toe. Moeten we dit wel doen? Dit kunnen we toch niet doen. Ja, juist om hem te beschermen. Het is onwezenlijk.