Een bladzijde slaat om

Hier zit ik nu. In het donker. Op een krakend zetelbed in een kinderziekhuiskamer. Klavier aan mijn vingertoppen. De klank van een slapende kinderadem in mijn oren. Mijn man is thuis, mijn andere tweelingzoontje ook. In zijn blauwe bedje in zijn kleurrijke kamer. Het rode bedje naast hem leeg. Ons gezinnetje is plots in twee gekapt. Balder mag zelfs niet op bezoek komen. En deze morgen weende hij nog omdat hij vanuit de fietskar richting school, niet had kunnen meewuiven toen daddy met Alrik in de auto richting ziekenhuis, langs ons heen reden. Ik voel mij verscheurd. Net als toen ze nog twee huilende babies waren. Die ik niet tegelijk kon wiegen, zogen, troosten een hele dag lang... En het perspectief is somber. De transplantatieprocedure vervroegen klonk niet slecht, maar wat als ze eerst nog blasten gaan moeten aanpakken. Dan is het niet 6 maar 12 weken ziekenhuis. Lang aangekondigd, maar ruim een week en twee weekends te vroeg bevinden wij ons op dag 1 van een nieuw leven.