Sprookje

Het lijkt wel een sprookje. 2 vrolijke kindjes. Lief met elkaar. Heel de dag samen spelen, improvisatie, rollenspelletjes, stilletjes als mama en daddy een dutje willen doen. Springen op de trampoline, de haag 'helpen snoeien', bladzijden vol kleuren, files maken op de knikkerbaan, boekjes kiezen om te lezen, dicht achter elkaar lopen en schaterlachen. Eerst de ene voor de andere en dan de andere voor de ene. Wisselen. En wisselen. En knuffelen. Veel.

Te mooi om waar te zijn.

Ik kijk van ver hoe de kindjes spelen en ik zie een feel-good movie. Maar die achtergrondmuziek... angstaanjagend en dreigend. Wat er nu is, kunnen ze ons niet meer afpakken zegt Raf. Hij heeft gelijk. Misschien moeten we aanvaarden dat dit onze laatste maanden samen zijn, alleen maar om het draaglijk te maken. Om elke dag als bonus aan te voelen in plaats van kapotverteerd te worden van het verdriet dat staat te komen.

Ze horen ons ook spreken. "Waarom slaapt gij niet goed, daddy?" vraagt Alrik als hij en daddy terug uit het ziekenhuis zijn. Want dat is wat de psychologe als antwoord had gekregen van hem. En Balder zuigt de spanning ook op. Hij had deze avond een ontembare huilbui. Of misschien heeft elk ander kind dat ook wel eens. We gaan het sprookje zo missen. In het beste geval een half jaar van hun prille leventjes. In het slechtste geval...