De gescheiden tweeling

Een vreemde gewaarwording. Eerst alleen met Balder, dan weer alleen met Alrik. Ze zijn zo verschillend. Zo constructief als Balder is, zo contrair is Alrik. Balder lijkt zijn kader al gevonden te hebben, maar Alrik moet nog aan grenzen tasten. Een drifbui nu en dan. Veel "nee" en "ik wil". Maar ja, wat voor situatie is dat ook. Een kleuter en een volwassene, dag en nacht in een kamertje opgesloten... Als kleuter heb je dan toch niets anders te doen dan naar grenzen vissen...

Vandaag kreeg Alrik zomaar een pannekoek van de verpleegsters. Hij nam hem gretig aan, smulde hem op en vroeg mij dan met zijn allerliefste, zoetste stemmetje: "Mama, wil jij alstublieft gaan vragen of er nog een pannekoek is voor mij?" En ja hoor die truuk werkt.

En wij doen ons best om wat variatie in de dag te brengen, en wat fysieke beweging...

De pannekoek:


















Het "parcours" (van bed naar zetel, naar tafel, naar stoel, naar bed...):

Witte bloedcellen: 3700 (7% neutrofielen = 300)
Plaatjes: 23000 (= vóór de bloedplaatjes-transfusie van vandaag)
Hemoglobine: 9,3