De bloedfabriek is jarig en de blog is af!

Ik durf er bijna niet aan beginnen, aan deze post... De finale laatste post. Dat moet er eentje zijn met vuurwerk dan. Met toeters en bellen en spetter en gespat! Welnee. Er is niets speciaals aan de hand. We hadden gewoon een fijne dag gisteren. Een toch wel heel bijzondere, gewone, leuke dag. Een ziekenhuisbezoek en een fijn feest. Een gewoon, fijn feest. Een ongewoon, gewoon, fijn feest. Twee opgewekte jongens, bloedbroeders in de letterlijkste betekenis ooit, en hun ouders gingen voor deze gelegenheid allemaal samen naar het ziekenhuis. We namen witte kokospralines mee en brachten deze naar 'het 4de verdiep', de afdeling waar Alrik éénenzeventig nachten doorbracht. We hielden halt bij de deur van zijn toenmalige isolatiekamer en werden herkend door de kiné: "Is dat Alrik?!", en dan een verpleegster, en nog één, en nog één. "Wij vieren vandaag de 1ste verjaardag van de bloedfabriek en brachten daarom een verrassing mee" en een paar vóór/na-fotos waarop Alrik "DANKU" had geschreven. "Wat zie jij er goed uit!!"

Dan hielden we nog even halt bij de kamer waar Balder twee nachtjes had geslapen, en bij de het tropisch aquarium, waarin Balder feilloos aanduidde wat er veranderd was sinds 14 december 2015. (Er was een micky mouse weg.) Dan gingen we terug naar de 'ambulante consultatiezone' op het gelijkvloers voor het bloedprik ("ik ween nooit voor een bloedprik") en het onderzoek door de dokter. Dan een echografie van het hart en dan nog naar de tandarts... Allemaal gezwind en gezellig samen. Toen aten we nog in het bezoekersrestaurant, friet met rode kool (ja, want je moet veel groenten eten) en waren we nog steeds een gewoon gezond gezinnetje.

Ohja, de dag voordien waren er al 4 verjaardagskaartjes toegekomen. De verwachtingen waren dus hoog gespannen. En ja hoor: nog 13 kaartjes er bij! En vandaag, de 15de, nog eens 6 stuks!! (DANKUWEL ALLEMAAL!!).

Toen de ballonnen ophingen kwamen onze eerste bezoekers toe en toen neefje en nichtje Simon en Julie toekwamen, barste het feest helemaal los. Gewoon lekker veel taart snoepen en dan hard samen spelen, dat het ridderkasteel er schade van op liep!

Best gewoon allemaal. Maar dat is het juist. Dat is juist het prachtige. Het is fantastisch om de gewone toestand van "alles is in orde" zo intens te kunnen beleven. HOERA HOERA HOERA en nog eens HOE! RAA!

Natuurlijk is alles nog niet voorbij. Er blijft nog 1 pilletjes-3-maal-daags over. Er volgen nog enkele vaccinaties. Er zullen nog jaarlijkse controles blijven. Het risico op herval is NOG niet weg. Laten we zeggen dat we nog tot juli 2018 moeten wachten om te zeggen dat het helemaal voorbij is. Maar het risico vermindert nu toch wel erg drastisch en er zijn echt geen slechte voortekenen te bespeuren. We gaan ons nieuw, normaal leven tegemoet en we gaan onze jongens verder naar best vermogen groot brengen in een liefdevol, warm, creatief nest vol muziek, grapjes, fantasie, kritisch denkwerk en sociaalvoelendheid.

Dikke kussen aan alle trouwe lezers, fans, helpers, supporters, eten-brengers, kaarsen-branders, cadeautjes-bedenkers. Danku voor al het intens meeleven. Op ieders gezondheid! En op de liefde!

Rita is ook fan van "onzen Alrik, zo ne flinke"

Een laatste keer wuiven op de afdeling

Echo-cardio

Tanden tellen

Twee broers, 1 bloedfabriek

De bloemenkraaltaart

En nog eens de bloemenkraal in kwestie...

En alle andere feestgangers staan niet op foto...
want we waren te druk bezig met feesten :-) :-) :-)

Veeeeeeeeeeeel kaartjes

Er zaten zelfs tastbare beestjes in de postbus!

Aftellen

Er viel mij zonet iets op. Ik ben gestopt met aftellen. Ik ben gestopt met mij opgelucht te voelen, telkens wanneer er een maand voorbij is, of wanneer we in de helft van de maand komen. Ik besefte het maar half. Maar nu ik ermee gestopt ben, valt het mij ineens op. Nog maar 5 daagjes en we vieren die bewuste eerste verjaardag. En dan post ik nog enkele foto's van het feestje en sluiten we de blog af. En de kanjerketting. We hebben het afgelopen jaar een nieuwe Alrik cadeau gekregen. Een levenslustige en grappige die nooit meer tegenwerkt. Nooit meer contrair is. Ik heb het bijzondere gevoel in deze tweede tijd de échte Alrik te leren kennen en het is wonderbaarlijk. Ik ben zo dankbaar voor mijn twee lieve kindjes. Mijn liefde kleurt heel de hemel in een warme oranje avondgloed.

Archiefbeelden uit de cloud

De google foto-app op mijn smartphone presenteert mij dagelijks (zonder dat ik dat ooit gevraagd heb) een fotocollage van "deze dag, precies een jaar geleden". Vandaag is het een jaar geleden dat Alriks eerste hickman katheter werd geplaatst. Foto's van een klein jongetje in een groot ziekenhuisbed door de gangen vervoerd naar het operatiekwartier en dan in de ontwaakzaal, met tutje in de mond en een grote plakker op de rechterbovenhoek van zijn borstkas. Beelden die binnen komen.

En ook deze blog krijgt een tweede leven en een nieuwe functie. De film van de gebeurtenissen nog eens afspelen en onze blijdschap van vandaag intenser voelen en vieren.

Ik kan besluiten dat de 'de cloud' een meerwaarde betekent in mijn leven.

Hoera voor de lymfocyten

Voor het eerst sinds het begin van de tijdrekening van onze bloedwetenschap, zijn Alriks lymfocyten talrijker dan zijn neutrofielen. HOERAA! Zo hoort het. Hij heeft nog steeds wat weinig ijzer en er staan ook nog alarmerende sterretjes bij een aantal andere elementen op het bloedrapport. Welgeteld 9 van de 40 items van het labo-onderzoek hebben een afwijkende waarde. Ter vergelijking: halfweg januari van dit jaar waren dat er 25. Anders gezegd: begin dit jaar haalde de bloedfabriek nog geen 4 op 10 en nu zitten we aan bijna 8 op 10. Nog maar twee puntjes te gaan!

We mogen stoppen met het antibiotica-siroopje (eusaprim). Er blijft nog maar 1 pillensoort over (peni-oral, drie maal daags). En sinds een paar dagen, vraagt Alrik nu elke morgen: hoeveel dagen nog tot de verjaardag van mijn bloedfabriek? Waarop hij dan van ons een gretig antwoord krijgt. :-)

Met de blokken spelen in afwachting van de bloedprik

Bloedfabrieksverjaardagsoproepje

Volgende maand, op de verjaardag van de bloedfabriek, zou ik Alrik én Balder graag verrassen met POST!

Hierbij dus een oproepje om een kaartje op de post te doen in de ochtend van 13 december, zodat het juist op 14 december toekomt. De nieuwe fabriek, gezaaid met de stamcellen van Balder en gegroeid in het beenmerg van Alrik (wat een wonder toch!) wordt 1 jaar en Balder en Alrik gaan dus samen 1 kaarsje uitblazen. Een simpele verjaardagskaart is dus perfect.

 

Je kan ook het thema van de huisjesslak gebruiken, want de stamceltransplantatie wordt op de kanjerketting vertegenwoordigd door deze kraal:  

Voor Balder de donor, was er trouwens dit meer abstracte beestje in kraalvorm:

Het zou leuk zijn als jullie een korte boodschap neerschreven in hoofd-drukletters, want dan kunnen onze jongens deze zelf lezen! Langere boodschappen mogen natuurlijk ook. Die lezen we dan wel voor.

Ik denk alvast verder na over een taart in de vorm van een... fabriek. :-)

Een jaar geleden

Vanaf nu is alles een jaar geleden. Een jaar geleden kregen we het finale verdict over Alriks ziekte en behandeling. Angst sloeg hard toe. De somberste en verscheurendste maand van mijn leven ving aan. Op 20 november 2015 werd Alrik een week te vroeg, met koorts opgenomen en kreeg dagelijkse bloedtransfusies. Toen de behandeling eenmaal gestart was en 'standaard' leek te verlopen, werd het draaglijker. Tot hij die levercomplicatie kreeg (VOD). Dat waren ook nog vreselijke weken. Sindsdien gaat het alsmaar beter. Ik lees op websites en facebook-groepen over posttraumatisch stress-syndroom bij ouders na de behandeling van hun kind. Ik ontwaar dat syndroom niet bij mezelf. Ik dank het op zijn minst voor een stuk, aan het feit dat ik mijn stress voortdurend diep in de ogen ben blijven kijken. Ook via deze blog en dus ook dankzij jullie meelezen. Ik was allergisch aan reacties in de aard van "Het komt allemaal wel goed" en "Je moet positief denken". Maar niemand op deze blog heeft ooit zo gereageerd. En dat op zich is wonderbaarlijk. Jullie verdienen allemaal een pluim en mijn levensgrote dankbaarheid.

Anja schrijft zo nu en dan

In de anticipatie van de afsluiting van deze blog - binnen een maand of twee - heb ik alvast een andere, nieuwe blog opgericht. Een blog die niet zal gaan over ziekte en angst, maar wel over opluchting, dankbaarheid, koetjes, blijdschap, kalfjes, geluk, kunst, werk, seizoenen, bouw, liefde, lekkere geur en maneschijn. Over mijn kleine verwondering en groot alledaags banaal geluk. Een beetje confidentiëler dan deze ook. Daarom hou ik hem graag privé. Dat wil zeggen dat ik je e-mail adres moet toevoegen als je wil meelezen. Stuur mij een e-mail, en ik nodig je uit!

Donorchimerisme

Medische poëzie na 9,5 maand, over de bloedname van 5/10/2016:

In het DNA wordt één enkel DNA-profiel aangetroffen dat identisch is met dat van de donor. Dit wijst op de aanwezigheid van minstens 95% donorcellen in de gekernde cellen van het bloed. Conclusie: Dag 296 na allogene hematopoëtische stamceltransplantatie: compleet (>95%) donorchimerisme in het bloed.

Wat een ontlading toch weer. Op zo'n momenten verraden zich je onderbewuste angsten en doembeelden. Tranen springen in onze ogen en onze kelen snoeren toe. Van opluchting.

Op woensdag 14 december 2016 wordt Alriks nieuwe bloedfabriek 1 jaar. Het wordt een speciaal, intiem verjaardagsfeestje... VANDAAG mogen we echt beginnen plannen.

Deze foto van vorig weekend - door alweer onze meest fantastische huisfotograaf - geeft helemaal weer hoe ik mij op dit eigenste moment voel. :-D

Zonnige zondag

Een zondagje thuis kan ook eens fijn zijn. Koekjes bakken, druifjes oogsten en er sap van maken. Heel erg zoet. Toen het sap klaar was, had ik er twee borrelglaasjes mee gevuld, en deze aan Balder en Alrik voorgesteld als magische drank uit het Toverbos van Everberg (ze waren net naar een toverbos-verhaal aan't kijken). Balder ging er direct in mee en na een tijdje degusteren zei Alrik met een grote glimlach: "Die toverdrank tovert een glimlach op mijn gezicht."

Na 5 weken nog eens op controle

't was toch even schrikken toen we de bloedresultaten kregen. Alrik heeft ineens "twee keer te veel" neutrofielen. Maar we werden uit allerlei hoeken gerustgesteld. Hij kampt met een infectie (die hem doet hoesten, zijn koorts is wel voorbij!) en dus is het normaal dat de witte soldaatjes de hoogte in gaan. De bloedplaatjes rollen gezwind mee van de productieband en zijn dus ook met velen. Het hemoglobine is volledig stabiel.

Alrik heeft zich trouwens extreem flink gedragen in het ziekenhuis. Hij was nochtans met het verkeerde been uit zijn spijlenbedje gestapt. Begon van 's morgens vroeg een boze houding aan te nemen en Balder te plagen. Maar toen gebeurde er een wonder. We hadden hem zodanig laten sudderen in zijn eigen gedoe (de grote negeer-truuk) dat hij deze morgen voor het eerst in zijn leventje de gemeende woordjes sprak: "Het spijt mij, mama". Ik had mij al dikwijls afgevraagd of hij ooit in staat zou zijn zoiets te zeggen. Maar dan komt het dus toch ineens, en wel vroeger dan ik dacht... En daarna dus, poeslief en heldhaftig op het bloedprikbed!

We hebben het gedurfd... we hebben de bloemenkraal in huis gehaald. De bloemenkraal is de parel die je als laatste op je kanjerketting rijgt. "Einde van de behandeling". Wij gaan hem met toeters en bellen aan de ketting rijgen op 14 december. 1 jaar na de transplantatie. Ben nog aan het nadenken over de wijze waarop we die dag betekenis gaan geven voor onze 2 vierjarigen.

De bloemenkraal in 'sneak preview'

Familieweekendje

Weer een erg symbolisch moment.
Iets minder dan een jaar geleden wilden we "voor de laatste keer" vóór Alrik opgenomen werd, nog op familieweekend gaan. We hadden een bongo-bon die het afscheidscadeau was geweest van mijn ex-collega's...
Een week voor het zo ver was, bleken Alriks bloedplaatjes naar een dieptepunt van 11000 gezakt en kreeg hij enkele dagen later koorts. Hij werd opgenomen en het familieweekend werd afgeblazen. Maar de eigenaars van de plek waar we naartoe wilden: Les roulottes de l'Omignon, hielden ons weekendje te goed.
Vorige vrijdag vertrokken we! Alrik mét koorts... maar koorts van een andere orde. Koorts omdat zijn bloedfabriek het allemaal nog moet leren. Hij hoest nog steeds, maar hij blijft vrolijk. Het fietsen ging hem niet zo goed af. Hij begon meteen de jammeren dat het te ver was. Dan maar achterop. Zonder fietsstoeltje... een avontuur op zich. Balder fietste er wel op los. We kunnen dus nog uitkijken naar ons eerste échte gezamenlijke fietstochtje, maar het was een fantastisch weekendje. Hier is een filmpje.
En woensdag *eindelijk* nog eens op controle. Mijn zenuwen spelen mij parten.

Koorts

Sinds zondagavond. Een stabiele 38 graden. Tot 38.3 gisterenavond. En vééél hoesten. Maar verder geen ziek gedrag. Het is deze week toevallig een erg schoolluwe week. Vandaag feestdag voor de franse gemeenschap, donderdag en vrijdag pedagogische studiedagen. Hopelijk zijn we niet vertrokken voor 3 weken koorts. Maarja dan nog... Dat hoort er nu wel bij.

Het brood is gewonnen

Alrik is al terug een zonnetje, meegaand en scherpzinnig. We zaten deze avond met z'n drieën aan tafel: Balder en Alrik en mama. Toen kwam daddy thuis, de geur tegemoet van (oud) brood, gebakken in eieren met melk. Hij riep vanuit de gang: "Wie is er gewonnen?" En Alrik antwoordde: "Het brood is gewonnen!". Ik had het grapje pas daarna door. In de fietskar had Alrik ook gezegd dat ze het in 't frans mis hadden. 't moest volgens hem pain gagné zijn in plaats van pain perdu. En even later waren ze samen het platste voorwerp aan het bespreken. Balder dacht aan pannekoeken, en aan de onderkant van de poot van de olifant. Alrik dacht aan vijgen, maar alleen als ze gedroogd zijn. Hoe ze daar bij kwamen weet ik niet, maar ik vind het heerlijk om zo'n drukke besprekingen af te luisteren... fietsend door de laatste zomerzon.

Karakter(tje)

De valse kroep heeft snel het onderspit moeten delven (hoera!) en morgen gaan we de derde schoolweek in, ondanks ook drukke weekendjes. Dat is al een prestatie! Maar toch komt er iets van Alriks lastige karaktertje terug de kop op steken. Snel verongelijkt, tikje arrogant, veel aandacht vragen. Zou er iets broeden? We moeten wellicht terug afstappen van de veronderstelling dat 'slecht gedrag' met JMML gecorreleerd is. De nieuwe werkhypothese is dat er een link bestaat tussen 'slecht gedrag' en lichamelijke malaise... welke dan ook. Maar nu zou een bevestiging toch wel weer welkom zijn, Dat het een banale malaise betreft en geen ernstige... Op 5 oktober gaan ze weer checken of alle bloedcellen in Alriks aderen van donorstamcelmakelij zijn. Dus, of het chimerisme nog steeds 100% is. Het is aftellen. We zullen het pas rond half oktober weten.

Ijsjes eten met de 'ex-Guinée-collega's van mama

1ste verjaardagsfeestje in binnenspeeltuin 'Legenturia'

Met moeke op de ruïne: klaar voor aannemersactie...

Valse kroep - editie 3

Precies één week school en we hebben prijs. Weeral valse kroep. Vreselijke nacht. Zuurstof proberen te krijgen door een dichtgeknepen luchtpijp. Gekraak, gepiep en gerochel. Wat een strijd.  "Het is een ligziekte" zegt Alrik. Hij heeft zeker een uur rechtgezeten in zijn bed deze nacht "want anders komt het direct terug", fluisterend want "Ik kan niet spreken". Tot ik mij bij hem heb gelegd, zijn hoofd op een kussen. "Ik hou een miljoen keer van jou", zei hij en viel toen eindelijk direct in slaap. En dan deze morgen: "Dan moet ik traag ademen". Inderdaad, want als hij zo hoestblaft, dan slaat zijn larynx helemaal dicht. Ik heb hem gezegd dat hij het beste weet hoe het weer weg gaat, want wij hebben nooit valse kroep gehad. Ik denk dat hij er mee zal leren omgaan om niet meer in paniek wakker te schrikken.

1 september

Heel eventjes adem inhouden... En hop daar gaan we weer. Op hoop van zege. De zege van een normaal schooljaar. Natuurlijk loeren nu de (banale) virussen massaal om de hoek en hebben die nieuwe witte bloedcellen 'model Balder' nog 3 jaar verdedigingswerk in te halen, maar 't zou toch mooi zijn... een normaal schooljaar. Balder heeft een nieuwe juf en Alrik heeft Balders juf van vorig jaar. De drie tweede kleuterklasjes zijn helemaal dooreen gemixt en Balders hartsvriendinnetje zit nu in Alriks klas, maar ze hebben het allemaal niet aan hun hart laten komen.

Dmitry

De ouders van het ziekenhuisbuurjongetje van Alrik, Dmitry hebben een website opgezet om geld in te zamelen voor hun enige uitweg: een peperdure, nog experimentele behandeling in Seattle (VS), waarbij ze de eigen witte bloedcellen genetisch 'ombouwen' en terug inplanten zodat deze de kankercellen aanvallen.... (CAR T-cel therapie). Een moeilijke kwestie, want voor het Bijzonder Solidariteitsfonds van RIZIV is deze behandeling te experimenteel. Een bijdrage leveren en het woord verspreiden is de boodschap... Solidair zijn in hun hoop. Ik heb de site voor hen in het nederlands vertaald: http://dmitry.be/nl.php.

Kleine harige mededeling

Ik heb vandaag Alriks haartjes geknipt. In zijn nek en aan zijn oortjes alleen maar. VOOR HET EERST IN ACHT MAANDEN!

Foto credit: Colibright

De zomervakantie, 1 jaar later

Deze vakantie is magisch. Het contrast met augustus vorig jaar is te groot voor woorden. Een jaar geleden domineerde de malaise Alriks kleine lijfje en angstige zorgen ons gemoed. Cortisone haalde het slechtste in hem naar boven. Dit jaar vallen we van de ene mooie verwondering in de andere. Wat een energie! Wat een drijfkracht! Wat een levensvreugde! De twee broertjes vinden elkaar in fantasiespelletjes van 's morgens tot 's avonds. Ze hebben leren fietsen. Hebben samen dammen gebouwd en stenen in rivieren en meren gegooid. Ze hebben gezwommen (met bandjes) in meertjes. Hebben bootje gevaren (tussen onze benen) hebben zelf talrijke kilometers gestapt op (vlakke) wandelingen. Alrik op kop! Ze hebben insecten en bloemen ontdekt, boombladeren verzameld en er eigenhandig de namen van de bomen bijgeschreven. Vuur gemaakt en de pizza erop verwarmd. Met verwondering van nabij gekeken naar benji-springers, schapen, zweefvliegtuigjes, windturbines, diepe kloven en watervallen. Met een skilift een bergtop bereikt om er dan op eigen voetjes (en maar een klein beetje draagzak) weer af te wandelen, pony's gestreeld, de drie luisterspelen van Kabouter Korsakov ontelbaar keer beluisterd in de auto. Liedjes uitgevonden, toneeltjes gespeeld voor elkaar en veel, heel veel gelachen.

Inmiddels bereidt Dmitry, het 1-jarige "ziekenhuisbuurjongetje" van Alrik, die getransplanteerd werd in Gasthuisberg in dezelfde week als hij (december 2015), zich voor op een tweede transplantatie in september 2016. Zijn leukemie (ALL) kwam terug in maart en zijn overlevingskansen worden heel erg laag ingeschat... Wat een hel.

Ik wilde dit blije en extreem hoopvolle blogbericht niet 'verpesten', maar wel aangeven dat de gedachte aan de ziekte van Alrik nooit veraf is. Vooralsnog.

         

Van ziekenhuis naar zwembadje

Goed nieuws uit het labo (zie ook de grafieken op de pagina "bloed"):

- Hemoglobine: 11,3. Een record sinds het verlaten van het ziekenhuis

- Bloedplaatjes: 500 000. Boven de bovengrens. Wat een schommelingen zeg. Die lijken mee aangemaakt te worden wanneer de lymfocyten virusgewijs worden aangepord. Maar dat is maar een vaststelling die ik zelf doe, gebaseerd op twee waarnemingen. 

- De verschillende soorten witte bloedcellen: op gemiddelde niveaus.

Oogjes zijn inmiddels bijna weer normaal. Ze zien er nog wat gedrogeerd uit, maar dat komt goed. De longen rochelen wat, maar dit op 'virale wijze' (=overal verspreid en niet lokaal, wat op longontsteking zou wijzen). 

De laatste van de eerste reeks vaccinaties is gezet. Vanaf nu geen tweewekelijkse ziekenhuisbezoeken meer maar maandelijkse!

Alle redenen om met volle teugen van de hittegolf te genieten. 

I-pad brengt soelaas bij het wachten in het ziekenhuis

Water brengt soelaas onder de hete zon

Staaltje moederinstinct

Sinds hij zona gehad heeft, en tot zolang er andere infecties broeden, neemt Alrik terug de witte pilletjes: aciclovir, 4 maal per dag. Daarbij ook nog steeds peni-oral (tegen pneumococcen), 3 per dag en eusaprim, een siroopvormig antibioticum, 2 lepeltjes per dag, om de twee dagen. 's Avonds geeft dat toch een cocktail van 3 geneesmiddelen. Hij steekt ze tegenwoordig allemaal tegelijk in zijn mond en slikt ze met 1 slok water weg.

En wat doet dat met mij? In de eerste uren van mijn nachtelijke slaap word ik altijd één keer wakker. Met een schok! En dan galmt het door mijn hoofd: HEEFT ALRIK ZIJN PILLEN WEL OP? Dan moet ik even in mijn geheugen graven en mezelf geruststellen, want hij heeft ze steevast, weldegelijk op. Dan kan ik weer verderslapen. Een ingebouwd alarmschema is het. Een moederinstinct.

Ps: De oogjes zagen er deze avond IETS beter uit. En we hebben nog eens een grote portie gegeten. Joepie! En we hebben boontjes gezaaid bij moeke en vake!

Rode gezwollen oogjes

Alriks ogen blijven er zielig uitzien. Wellicht te wijten aan adenovirus. Jammergenoeg kan een adeno-gerelateerde ooginfectie nogal lang aanslepen. "Minder dan 3 weken", las ik ergens. Alriks eetlust taant. Maar hij had er niet minder energie om vandaag op het crisisfestival in Erps-Kwerps.

7 maand

Terwijl ik stond te koken, legde Alrik strijkparels en was Balder drukdoende met de kraan, drinkbekers en een waterrad. Het perfecte moment. Alleen jammer dat er nu, bovenop de hoest, een infectie heerst in Alriks ogen.

We zijn vandaag 7 maand na de transplantatie. En toch durf ik weer niet te juichen. Ik heb al begrepen dat er wellicht nooit een echt juichmoment komt. Toch niet binnen de eerste twee en een half jaar. Eerder een langzaam wegebben van de vrees.

Ontstoken oogjes (en een korstje van het vallen)

De gewone hoest (en nog foto's!)

Hoesten. Alrik is een nieuwe strijd aan leveren. Een viruske op de luchtwegen. 't zal wel een hele tijd duren, want ook Balder zit er al weken mee. Jammergenoeg slaat dat op Alriks eetlust én op zijn neiging om contrair te doen... Dat laatste blijft wel minimaal ten opzichte van wat we vroeger al meegemaakt hebben, maar hij is er toch maar weer: de link tussen het fysiek en het mentaal welbevinden...

Verder hebben we een fijne vakantie... verjaardags- en andere feestjes allerhande. Voorlopig nog in België, maar het aftellen voor Frankrijk is in alle heftigheid losgebarsten.

Deze beeldjes zijn gecapteerd door het getalenteerde oog van onze geliefde huisfotograaf Nonkel Woody, Wouter alias Colibright!