De zomervakantie, 1 jaar later

Deze vakantie is magisch. Het contrast met augustus vorig jaar is te groot voor woorden. Een jaar geleden domineerde de malaise Alriks kleine lijfje en angstige zorgen ons gemoed. Cortisone haalde het slechtste in hem naar boven. Dit jaar vallen we van de ene mooie verwondering in de andere. Wat een energie! Wat een drijfkracht! Wat een levensvreugde! De twee broertjes vinden elkaar in fantasiespelletjes van 's morgens tot 's avonds. Ze hebben leren fietsen. Hebben samen dammen gebouwd en stenen in rivieren en meren gegooid. Ze hebben gezwommen (met bandjes) in meertjes. Hebben bootje gevaren (tussen onze benen) hebben zelf talrijke kilometers gestapt op (vlakke) wandelingen. Alrik op kop! Ze hebben insecten en bloemen ontdekt, boombladeren verzameld en er eigenhandig de namen van de bomen bijgeschreven. Vuur gemaakt en de pizza erop verwarmd. Met verwondering van nabij gekeken naar benji-springers, schapen, zweefvliegtuigjes, windturbines, diepe kloven en watervallen. Met een skilift een bergtop bereikt om er dan op eigen voetjes (en maar een klein beetje draagzak) weer af te wandelen, pony's gestreeld, de drie luisterspelen van Kabouter Korsakov ontelbaar keer beluisterd in de auto. Liedjes uitgevonden, toneeltjes gespeeld voor elkaar en veel, heel veel gelachen.

Inmiddels bereidt Dmitry, het 1-jarige "ziekenhuisbuurjongetje" van Alrik, die getransplanteerd werd in Gasthuisberg in dezelfde week als hij (december 2015), zich voor op een tweede transplantatie in september 2016. Zijn leukemie (ALL) kwam terug in maart en zijn overlevingskansen worden heel erg laag ingeschat... Wat een hel.

Ik wilde dit blije en extreem hoopvolle blogbericht niet 'verpesten', maar wel aangeven dat de gedachte aan de ziekte van Alrik nooit veraf is. Vooralsnog.