Na 5 weken nog eens op controle

't was toch even schrikken toen we de bloedresultaten kregen. Alrik heeft ineens "twee keer te veel" neutrofielen. Maar we werden uit allerlei hoeken gerustgesteld. Hij kampt met een infectie (die hem doet hoesten, zijn koorts is wel voorbij!) en dus is het normaal dat de witte soldaatjes de hoogte in gaan. De bloedplaatjes rollen gezwind mee van de productieband en zijn dus ook met velen. Het hemoglobine is volledig stabiel.

Alrik heeft zich trouwens extreem flink gedragen in het ziekenhuis. Hij was nochtans met het verkeerde been uit zijn spijlenbedje gestapt. Begon van 's morgens vroeg een boze houding aan te nemen en Balder te plagen. Maar toen gebeurde er een wonder. We hadden hem zodanig laten sudderen in zijn eigen gedoe (de grote negeer-truuk) dat hij deze morgen voor het eerst in zijn leventje de gemeende woordjes sprak: "Het spijt mij, mama". Ik had mij al dikwijls afgevraagd of hij ooit in staat zou zijn zoiets te zeggen. Maar dan komt het dus toch ineens, en wel vroeger dan ik dacht... En daarna dus, poeslief en heldhaftig op het bloedprikbed!

We hebben het gedurfd... we hebben de bloemenkraal in huis gehaald. De bloemenkraal is de parel die je als laatste op je kanjerketting rijgt. "Einde van de behandeling". Wij gaan hem met toeters en bellen aan de ketting rijgen op 14 december. 1 jaar na de transplantatie. Ben nog aan het nadenken over de wijze waarop we die dag betekenis gaan geven voor onze 2 vierjarigen.

De bloemenkraal in 'sneak preview'