Het moest goed nieuws zijn vandaag. Alrik is al weken vrolijk en fit, zijn babbelachtige, affectieve en wel-eens-contraire zelf. Zijn milt is klein gebleven. Zijn bloedwaarden zijn goed. Op één detail na: het percent monocytaire witte bloedcellen is de hoogte in gegaan. 22% in plaats van ergens tussen 5% en 13%. Dat heeft hij nog nooit gehad. Toch wel: toen we pas met de cortisone begonnen waren, dus we konden het daarop steken. Maar nu zijn we de cortisone aan het afbouwen... Monocytairen zijn één van de zeven soorten witte bloedcellen. De soort waar we bang van zijn want die staan ook in de naam van de gevreesde ziekte JMML, juveniele myelomonocytaire leukemie.
Het rottige is dat we geen dokter meer hebben kunnen spreken eens we de bloedresultaten per telefoon gekregen hadden. Ze was al naar huis. Een verpleegster citeerde ons nog halfslachtig de assistent die zou gezegd hebben "dat het niet verontrustend was, omdat het de aanmaak van jonge cellen betrof en dus geen slechte cellen", maar dat klinkt meer als cafépraat dan als nuttige info.
Raf belt morgen terug naar de dokter. Ik kan mij niet inbeelden dat er nog een uitleg kan gevonden worden die geruststelling biedt. We zitten weer gewoon terug in de duistere bange tunnel, terug naar de modus 'genieten-van-de kindjes-nu-ze-er-zijn-terwijl-ze-er-zijn'.
Genieten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten