Anja schrijft zo nu en dan

In de anticipatie van de afsluiting van deze blog - binnen een maand of twee - heb ik alvast een andere, nieuwe blog opgericht. Een blog die niet zal gaan over ziekte en angst, maar wel over opluchting, dankbaarheid, koetjes, blijdschap, kalfjes, geluk, kunst, werk, seizoenen, bouw, liefde, lekkere geur en maneschijn. Over mijn kleine verwondering en groot alledaags banaal geluk. Een beetje confidentiëler dan deze ook. Daarom hou ik hem graag privé. Dat wil zeggen dat ik je e-mail adres moet toevoegen als je wil meelezen. Stuur mij een e-mail, en ik nodig je uit!

Donorchimerisme

Medische poëzie na 9,5 maand, over de bloedname van 5/10/2016:

In het DNA wordt één enkel DNA-profiel aangetroffen dat identisch is met dat van de donor. Dit wijst op de aanwezigheid van minstens 95% donorcellen in de gekernde cellen van het bloed. Conclusie: Dag 296 na allogene hematopoëtische stamceltransplantatie: compleet (>95%) donorchimerisme in het bloed.

Wat een ontlading toch weer. Op zo'n momenten verraden zich je onderbewuste angsten en doembeelden. Tranen springen in onze ogen en onze kelen snoeren toe. Van opluchting.

Op woensdag 14 december 2016 wordt Alriks nieuwe bloedfabriek 1 jaar. Het wordt een speciaal, intiem verjaardagsfeestje... VANDAAG mogen we echt beginnen plannen.

Deze foto van vorig weekend - door alweer onze meest fantastische huisfotograaf - geeft helemaal weer hoe ik mij op dit eigenste moment voel. :-D

Zonnige zondag

Een zondagje thuis kan ook eens fijn zijn. Koekjes bakken, druifjes oogsten en er sap van maken. Heel erg zoet. Toen het sap klaar was, had ik er twee borrelglaasjes mee gevuld, en deze aan Balder en Alrik voorgesteld als magische drank uit het Toverbos van Everberg (ze waren net naar een toverbos-verhaal aan't kijken). Balder ging er direct in mee en na een tijdje degusteren zei Alrik met een grote glimlach: "Die toverdrank tovert een glimlach op mijn gezicht."

Na 5 weken nog eens op controle

't was toch even schrikken toen we de bloedresultaten kregen. Alrik heeft ineens "twee keer te veel" neutrofielen. Maar we werden uit allerlei hoeken gerustgesteld. Hij kampt met een infectie (die hem doet hoesten, zijn koorts is wel voorbij!) en dus is het normaal dat de witte soldaatjes de hoogte in gaan. De bloedplaatjes rollen gezwind mee van de productieband en zijn dus ook met velen. Het hemoglobine is volledig stabiel.

Alrik heeft zich trouwens extreem flink gedragen in het ziekenhuis. Hij was nochtans met het verkeerde been uit zijn spijlenbedje gestapt. Begon van 's morgens vroeg een boze houding aan te nemen en Balder te plagen. Maar toen gebeurde er een wonder. We hadden hem zodanig laten sudderen in zijn eigen gedoe (de grote negeer-truuk) dat hij deze morgen voor het eerst in zijn leventje de gemeende woordjes sprak: "Het spijt mij, mama". Ik had mij al dikwijls afgevraagd of hij ooit in staat zou zijn zoiets te zeggen. Maar dan komt het dus toch ineens, en wel vroeger dan ik dacht... En daarna dus, poeslief en heldhaftig op het bloedprikbed!

We hebben het gedurfd... we hebben de bloemenkraal in huis gehaald. De bloemenkraal is de parel die je als laatste op je kanjerketting rijgt. "Einde van de behandeling". Wij gaan hem met toeters en bellen aan de ketting rijgen op 14 december. 1 jaar na de transplantatie. Ben nog aan het nadenken over de wijze waarop we die dag betekenis gaan geven voor onze 2 vierjarigen.

De bloemenkraal in 'sneak preview'

Familieweekendje

Weer een erg symbolisch moment.
Iets minder dan een jaar geleden wilden we "voor de laatste keer" vóór Alrik opgenomen werd, nog op familieweekend gaan. We hadden een bongo-bon die het afscheidscadeau was geweest van mijn ex-collega's...
Een week voor het zo ver was, bleken Alriks bloedplaatjes naar een dieptepunt van 11000 gezakt en kreeg hij enkele dagen later koorts. Hij werd opgenomen en het familieweekend werd afgeblazen. Maar de eigenaars van de plek waar we naartoe wilden: Les roulottes de l'Omignon, hielden ons weekendje te goed.
Vorige vrijdag vertrokken we! Alrik mét koorts... maar koorts van een andere orde. Koorts omdat zijn bloedfabriek het allemaal nog moet leren. Hij hoest nog steeds, maar hij blijft vrolijk. Het fietsen ging hem niet zo goed af. Hij begon meteen de jammeren dat het te ver was. Dan maar achterop. Zonder fietsstoeltje... een avontuur op zich. Balder fietste er wel op los. We kunnen dus nog uitkijken naar ons eerste échte gezamenlijke fietstochtje, maar het was een fantastisch weekendje. Hier is een filmpje.
En woensdag *eindelijk* nog eens op controle. Mijn zenuwen spelen mij parten.