Alrik lijkt in een verwerkingsfase gekomen te zijn. Hij spreekt veel over "toen ik in het ziekenhuis was". "Toen moest Balder het speelgoed niet delen", bijvoorbeeld. Waarop ik hem liet opmerken dat hij ook niets moest delen in het ziekenhuis. En "toen miste ik Balder". Waarop Balder meteen antwoordde dat hij hem ook gemist had. En deze middag, toen we op wandel waren in bos en het over Sinterklaas ging, werd Alrik plots overmand door droefheid omdat hij niet gezien had wat Sinterklaas thuis had gebracht. Gelukkig zijn daar foto's van en waarempel, één van de zakjes koeken die Sinterklaas had gebracht lag nog onaangeroerd in de kast.
Misschien hebben de skype-sessies van deze morgen ook bijgedragen tot de melancholie... We hebben met beide klasjes geskyped. Een totaal chaotische ervaring met zo'n bende kleutertjes aan de andere kant van het scherm, maar heel erg leuk. Ze wilden vanalles tonen en hebben mooi gezongen, vooral Alrik met heldere stem: "une chanson en néerlandais": Kortjakje en Broeder Jacob. In de klasjes gingen de vingertjes ook in lucht om het woord te krijgen. Maar dan effectief ook iets zeggen als iedereen luistert, dat is wel heel moeilijk voor een 3-4 jarige. Schattig.
Dag Alrikje,
BeantwoordenVerwijderen't Is al lang dat ik niet meer schreef, maar dat wil niet zeggen dat we niet aan jou denken. En aan Balder, Mama of Daddy.
Verwerk maar. Hoe meer nu, hoe beter.
We verwachten binnenkort een tentoonstelling van al jullie kunstwerken.
Goed WE,
Xavier (en Griet)
Zal idd ook wel een pak verwerking zijn voor dat kleine ventje... Ontroerend wel ook.
BeantwoordenVerwijderen