Vandaag thuisdag met twee koortsige kinderen, en omdat de koorts bij Alrik nu toch al wat te lang duurde, werden we "tussen één en twee" op de dagzaal verwacht. Toen ik aankwam met mijn twee gemaskerde kindjes, had ik nog het idee dat we snel weer weg zouden zijn. Maar 'ziekenhuis' en 'snel' dat gaat niet samen. Ik vergeet het telkens weer. We kregen meteen een kamertje om geen andere kindjes te besmetten en dat werd direct omgezet in speelzaal: het bed in alle standen, kleuren, samen boekjes lezen, rijden op een bij met wieltjes en natuurlijk... de I-pad. De diëtiste kwam langs, twee verpleegkundigen, de assistent. Er moest gewacht worden op de bloedresultaten en dan om 16h30 kondigde de prof aan dat de hickmankatheter er uit moest. Niet dat ze er infectie op gezien hadden, maar de CRP was nog verdubbeld (teken dat er 'ergens' infectie is) en de kathether zou er in de komende weken tóch uit moeten... We verhuisden naar een ander kamertje en Alrik kreeg een gulpje dormicum ingespoten... voor een laatste keer via de katheter. Hij kreeg ogenblikkelijk dronkemanssymptomen. Het driedubbele buisje dat hem nu 5 maand vergezeld had, was er op 10 seconden en met de glimlach uit en het bloeden stopte meteen. Zo'n dronken kindje is wel hilarisch. Hij lalde, kon zichzelf niet rechthouden en ging in zotte houdingen liggen. Ik kon inmiddels niet meer wachten tot wanneer hij helemaal weer zichzelf was, want het was 18u en er moest nog gekookt worden. Ik droeg Alrik dus als een bloemzak naar de auto, Balder aan mijn vrije hand. Thuisgekomen stond hij nog steeds niet recht op zijn benen. Ik durfde hem niet op zijn gebruikelijke stoel te plaatsen om de kookactiviteiten gade te slaan, dus maar in de draagzak op mijn rug. Daar had hij het naar zijn zin. Toen hij naar de WC moest botste hij nog drie keer tegen deuren en muren. Na het eten tenslotte, was hij weer helemaal robuust, maar na 1 minuut in bed, sliep hij al... 38.3° op de thermometer.
Katheter weg. Een straf moment. Een herwonnen bewegingsvrijheid, maar ook wel het begin van terug tweewekelijkse prikken in de arm :-(.
In elk geval is het nu dus duimen, hopen en/of bidden dat de koorts gaat liggen en het hoesten mindert.
 |
| VOOR |
 |
| NA |
wij duimen mee!!!
BeantwoordenVerwijderenLes petits cheveux repoussent :-) !... Merci Anja pour cette belle écriture que tu nous partages, qui nous permet de nous associer à ce que vous vivez ; parfois avec une involontaire maladresse sans doute dans nos réponses, mais toujours avec notre sincère affection. Gros bisous, et je croise les doigts pour la fièvre et la toux !
BeantwoordenVerwijderenMerci Caroline, c’est très chouette et ça fait chaud au coeur de lire tes réactions également. :-)
Verwijderendeze duim op deze duim, ...!
BeantwoordenVerwijderen